Litla mannveran sat hugfangin við sístækkandi sprunguna í jörðinni og starði dáleidd í slæðuna sem liðaðist upp úr henni full af torræðum myndum sem birtust og liðu burt sem breytilegt iðandi ský.
Hvað ertu spurði litla mannveran slæðuna, hvað er ég, ég er ekki orðin neitt ennþá, ég á enn eftir að ske. Að ske, spurði litla mannveran furðu lostin, ert þú að fara að ske og hvernig munt þú ske en slæðan svaraði ekki þar sem hún bylgjaðist og bugður hennar voru sem fingur sem ómögulegt var að geta sér til um hvað myndu gera, hvað myndi ske. Í þögninni eftir svarinu heyrðist ekkert nema smellir og brothljóð í berginu sem litla mannveran sat á.
Litla mannveran sat hugfangin við sístækkandi sprunguna og hlustaði á brothljóð jarðarinnar sem var farin að gliðna í sundur þar sem hún sat. Hvað skildi það nú vera sem mun ske hugsaði hún í furðan.
The little human being sat in awe of the ever-expanding crack in the earth, staring mesmerized at the wisp that flowed out of it, full of complex images that appeared and disappeared like an ever-changing cloud.
What are you, asked the little human being, the wisp; what am I? I have not become anything yet, I still have yet to happen. To happen, the little human asked, surprisingly shocked. Are you going to happen, and how will you happen? But the wisp did not answer as it swelled, and its curves were like fingers that were impossible to predict what would do, what would happen. In the silence, waiting for an answer, nothing was heard, but clicks and breaking sound in the rock on which the little human being was sitting.
The little human being sat in awe of the ever-expanding crack, listening to the breaking sound of the earth, which was beginning to fall apart where it sat. What was it that was about to happen, she thought in wonder.