Datt mér í haus um daginn að væri algerlega að vanrækja vini mína í Helvíti. Ekki komið síðan var þar grár köttur á vegg teiknandi upp úr og niður úr og dreif mig af stað enda betra að eiga vini en óvini í Helvíti svo gott er víst og grátlega of mörgum sannast of seint.

Í Helvíti eru engir speglar. Eitt af mörgu sem fólk ekki veit um þann annars hlýja og roðgyllta stað. Enda hví skildi hvern vanta slíkt tæki þegar síkvikt hefur breyst við það eitt að snúa sér við og hurðin inn er nú í loftinu og loftið á ská eftir gólfinu.

Því snarstoppaði ég þótt út í miðjum hlandelfi stæði þegar ég sá stífbónaðan og Las Vegas blikkljósa upplýstan passaljósmyndakassa trjóna á miðju torgi. Hvur í, ég meina, ekki það auðveldasta sem hef út vælt um dagana fá að smella mynd af vinum mínum hér í Helgrindum.

Því var það með hægð og híber meðvitund um minnsta hlandgutl sem ég nálgaðist upplýstan kassann sem stakk svo í stúf að var ekki einusinni síkvikur og breytilegur innan um húsin sem ekki vildu vera kjur kringum torgið sem sjálft vildi ekki einusinni vera torg, nema stundum.

Kjúríus ég kíkti inn og allt var þar spick and span sem Cadillac 58 módel á Bíladögum. Þetta var of gott til að vera satt og andáhættufælni míns stóðst ekki mátið og tróð sér inn.

Vart sestur er við kváðu smellir og skellir blossar og flöss blinduðu mig, barði mér hönd á brjóst svo úr allur vindur og slímug slepjuleg rödd skreið mér í eyra inn. “To good to be true, my frend, to good to be true.” Nálykt fylltu vit mín er andað var ofan í mig. “Þetta gera fimm spesíur eða ég fæ að naga á þér upphandlegginn.”

Meðan ég reyndi að ná andanum aftur og stjörnublossunum úr augunum heyrðist lágvært rúlluvélarhljóð er kassinn ældi passamynd út úr sér og klinkhljóð er mynnt datt ofan í dollu. “Æi, fimm spesíur til baka og mig sem var farið að dreyma um grillaðan upphandlegg með béarnais.” Vældi áður slímug röddin.

“k, k, Kvan,” náði ég að lokum að stama upp áður en kassinn fylltist af reyk og ég datt hóstandi út ofan í hlandið sem ég hafði vaðið að kassanum. “En ekki kvað, gaman að sjá þig líka, kemurðu oft hingað?” “K, Kvan” “Já, já, þú sérð svakalega eftir því að hafa algerlega þurrkað mig út úr minni þínu eins og værir að henda, henda, æi, hvað er það sem maður hendir af hörðum diski sem hljómar vel on a moment like this.”

Hóstandi og stynjandi reyndi ég að reisa mig upp úr forinni. “OK, OK, næsta öldurhús, but it’s on you my friend og ekki gleyma passamyndinni þinni.” Ég leit í kringum mig þar sem ég kraup í hlandinu og sá koma siglandi til mín blágráa passamynd í stækum kontrast við hlandgulan elfurin undir henni.

“Lít ég svona út,” spurði ég vin minn Kvan og leit upp á hann í forundran. “Ekki lengur, núna ertu bara hlandblautur mannræfill en guð hvað þú varst flottur þessi fáu andartök.”

Loks tókst mér að staulast á fætur og skjögra á eftir Kvan inn á næsta kaffihús sem var til í að vera kjurt nógu lengi svo við kæmumst inn. Ég opnaði forugan og blóðrisa krepptan hnefann sem ég hafði vegið mig upp á og horfði á blágrátt krumplað andlitið á passamyndinni. “Ja nú dámar mér.” Never a dull day in Hell.