Ég ólst upp við það sex ára að hin margfræga grenjaskytta, Lárus í Grímstungu, sem meira að segja tókst að skjóta af sér eina tánna, náðarsamlega leifði mér að sinna yrðlingunum sem geymdir voru í súrheysturninum.

Þeir voru teknir frá dauðri móður sinni og ég sá um þá og lék mér við þá uns farið var næst á veiðar. Þá voru þeir settir í strigapoka og hent nærri einhverju greni sem Lárus var viss um að einhver tæfan byggði þá stundina með yrðlingana sína.

Svo var beðið. Legið á jörðinni með byssuna mundaða á grenið og yrðlingana vælandi og æmtandi fastir í strigapokanum nærri greninu í von um að móðurhjartað næði að draga tæfuna upp úr því til þess að aðgæta að þessum hljóðum.

Ef það tókst var hún umsvifalaust skotin enda geiguðu skot Lárusar nær aldrei. Kannað var hvort hún væri ekki með minni og yngri yrðlinga í greninu og ef svo var voru þeir teknir og fluttir heim í strigapoka fyrir mig að sinna þeim.

Þeir eldri sem ég var búinn að ala upp og leika mér við en voru orðnir of gamlir til þess að geta lokkað nokkurra tæfu út úr greni sínu var hent í strigapokanum sínum í hylinn undir fossinum við heimtröðina, hylnum sem maður lék sér við og þar eða á floti niður hina frægu veiði á Vatnsdalsá máttur þeir drukkna frægum og ríkum veiðimönnum alsóvitandi.

Þá var ég komin með oftast tvö ný lítil urrandi skott að fæða og leika mér við en Lárus fór með skott móðurinnar til Ríkisins sem borgaði honum fáránlega mikið fyrir skottið og svo er ennþá.

Fláður hundur hvað?